فاطمه جونم يادمه اون بار جزو معدود دفعاتي بود كه شكايت بچه ها را بردم دفتر و خوب خاطرم هست كه اون بچه ها سال بعد اونجا نبودن... درسته؟
يه بار هم رد نشدن ... چند بار از پشت شيشيه كوچيكه ي در كلاس توجه بچه ها را جلب كردن... اين وروجكهاي انساني كه نزده مي رقصيدن،‏چه برسه به اينكه چنان صحنه ي حيرت انگيزي ببينن!!!! من اتفاقا اونروز خيلي خشم بودم...خيلي....
خودمونيم دلم واسه خانوم صفي آبادي سوخت... چطور دلتون اومد؟ اما ديكته نوشتنتون خيلي جالب بود... كلا همه اش جالب بود من كه تركيدم از خنده.. البته غير از بياد آوردن اون ماسك و چادر!