بر و بچز دبیرستان روشنگر
یامن لایموت هرچقدر فکر کردم هیچ خاطره ای به این وضوحی که بچه ها نقل کردند به ذهنم نرسید... هر وقت به خانم جعفری فکر می کنم یک نفر با دستکش سفید گچی ...روبروی تخته کلاس...با یه لبخند فیکس و همیشگی برام تصویر می شه... اینقدر تکرار کردیم که یه جورایی رسم شده ؛ هروقت کسی از بینمون می ره اونقدر شخصیتش رو ماورایی و فرا بشری توصیف می کنیم که خیلی وقتها خودمون هم متعجب می مونیم که این فرشته ی امروز همون کسی هست که تا همین دیروز کنار ما زندگی می کرد و خیلی وقتها هم ازش غافل بودیم؟! دوست ندارم فیلم بازی کنم برای همین به دوراز همه ی بزرگنمایی ها می گم: مرضیه جعفری دبیر آمار و گسسته و هندسه تحلیلی روزگار دانش آموزیم، برای من فقط آدم بی نهاااااایت صبوری بود...قطعاً خصوصیات مثبت دیگه ای هم داشتن که من نه موقعیت کشفشون رو داشتم نه شیطنتهای روزهای مدرسه بهم این مجال رو می داد که حتی راجع بهشون فکر کنم! درد مشترکی که خیلی هامون در قبال اطرافیانمون بهش دچاریم...خواه معلم باشه،خواه دوست،خواه پدرو مادر ،خواه... قدر آن شیشه بدانیم که هست نه در آن وقت که افتادم شکست... روحشون قرین آرامش...
نویسندگان وبلاگ :
فاطمه (@)[120]
خانم پاکنهاد (@)[17]
زینب (@)[102]
مرضیه (@)[15]
فهیمه (@)[42]
نیره (@)[10]
روشنگری هستیم... البته نه از اونهایی که از کل روشنگری بودن فقط گرش براشون مونده!! یاد گرفتیم که : 1. با احمق بحث نکنیم و بگذاریم در دنیای احمقانه خویش خوشبخت زندگی کند. 2. با وقیح جدل نکنیم چون چیزی برای از دست دادن ندارد و روحمان را تباه می کند . 3. از حسود دوری کنیم چون حتی اگر دنیا را هم به او تقدیم کنیم باز هم از ما بیزار خواهد بود . 4. تنهایی را به بودن در جمعی که به آن تعلق نداریم ترجیح دهیم *** اما از دوستی با هر دختر خانمی استقبال می کنیم...امیدواریم که انتقادات دلسوزانتون کمکمون کنه که وبلاگمون یک قدم به جلو برداره:) وایضاً امیدواریم که تصور منفی از روشنگر وروشنگری ها توی ذهن هرکسی که هست با این دوستی کمرنگ یا حتی پاک بشه... پس یاعلی
