بر و بچز دبیرستان روشنگر
با نام خدا پوست سیب ، پوست گلابی یا پوست خیار خاصیت دارند اما هرگز خاصیت سیب و گلابی و خیار را ندارند. تازه اگر هم خاصیتی دارند از همان سیب و گلابی و خیار است . و حکایت واژه و الفاظ قرآنی نسبت به معنا و مفهوم آنها همان حکایت پوست و سیب است. خواندن واژه ها و الفاظ ، هزار البته که نافع و مفید است و سود مند و ثمر بخش ، اما واژه ها کجا و معانی آنها کجا!! کسی که رحل را پیش رو گذاشته و قرآن را بر آن نهاده و تنها به مرور و خواندن واژه ها بسنده میکند ، همچون کسی است که بشقابی از پوستهای سیب سرخ پیش رو دارد و مصرف میکند! و راستی ، پوست کجا و مغز کجا ؟ لفظ کجا و معنا کجا ؟ پوست سیب و خود سیب چیزی شبیه پوست گوسفند و گوشت آن است ، با گوشت است که می توان تغذیه کرد و رشد نمود و نیازهای بدن را تامین و تضمین نمود و انرژی و نیرو گرفت ، اما با پوست نه! البته پوست منفعت بسیار خود را دارد ، با پوست میتوان دف ساخت و یا طبل و از آنها صداهایی خوش و طرب انگیز پدید آورد اما این تنها گوش نواز است بی آنکه برای جان و دل رشدی در پی داشته باشد . و الفاظ قرآن چیزی شبیه همان پوست خواهد بود ، البته می توان با آنها نغماتی دلنشین و آهنگهایی خوش پدید آورد و می توان با آنها عبدالباسط و یا منشاوی و یا حصری شد اما سلمان و ابوذر و مقداد نه ، زیرا که آهنگ جان را فربه و نیرو مند نخواهد ساخت . اینجاست که گفته اند قرآن را نه قرائت بلکه تلاوت کنید! و تلاوت در زبان عربی به معنای چیزی در کنار چیزی قرار دادن است یعنی کسی که الفاظ را مرور میکند باید چیزی در کنار آن قرار دهد و آن توجه به معناست ، وگرنه مثل کسی میماند که تنها پیاله های خالی از شراب را سر می کشد! از پیاله یاد کردم چون در اشعار عارفانی مثل حافظ ، آیات قرآنی همچون پیاله اند و معانی و مفاهیم آنها همچون شراب ، این است که می گفت و چه خوش می گفت: ما در پیاله عکس رخ یار دیده ایم یا به جای آنکه بگوید قرآن را با کفنم همراه کنید میگفت: پیاله بر کفنم بند تا سحرگه حشر به می ز دل ببرم هول روز رستاخیز و گاه هم از آن به صـراحی _ یعنی جام شراب _ یاد می کرد ، و می گفت : قرآن برای من صراحی و جامی از شراب است که در خلوت و خلوت خانه خود آن را سر میکشم اما مردم آن را دفتر و کتاب می انگارند . صراحی میکشم پنهان و مردم دفتر انگارند و صائب هم می گفت : بگذار ز کف سبحه و بردار صراحی یک چند چنان بودی و یک چند چنین باش به نقل ازحجت الاسلام محمد رضا رنجبر
نویسندگان وبلاگ :
فاطمه (@)[120]
خانم پاکنهاد (@)[17]
زینب (@)[102]
مرضیه (@)[15]
فهیمه (@)[42]
نیره (@)[10]
روشنگری هستیم... البته نه از اونهایی که از کل روشنگری بودن فقط گرش براشون مونده!! یاد گرفتیم که : 1. با احمق بحث نکنیم و بگذاریم در دنیای احمقانه خویش خوشبخت زندگی کند. 2. با وقیح جدل نکنیم چون چیزی برای از دست دادن ندارد و روحمان را تباه می کند . 3. از حسود دوری کنیم چون حتی اگر دنیا را هم به او تقدیم کنیم باز هم از ما بیزار خواهد بود . 4. تنهایی را به بودن در جمعی که به آن تعلق نداریم ترجیح دهیم *** اما از دوستی با هر دختر خانمی استقبال می کنیم...امیدواریم که انتقادات دلسوزانتون کمکمون کنه که وبلاگمون یک قدم به جلو برداره:) وایضاً امیدواریم که تصور منفی از روشنگر وروشنگری ها توی ذهن هرکسی که هست با این دوستی کمرنگ یا حتی پاک بشه... پس یاعلی
